ACHTENTWINTIGSTE NIEUWSBRIEF
Boxmeer, 14 december 2014
Beste mensen,
Vandaag de zolder op, op zoek naar kerstspullen, die er ongetwijfeld nog zouden moeten zijn. Niet dus. Wel enkele andere dozen met veel spullen, die we onlangs nieuw hebben aangeschaft: een strijkijzer, gereedschap, perforator, verfpigment, etc. Wie kan zich na 7 jaren herinneren wat je toen hebt opgeborgen, met het idee dat we 3 jaar weg zouden blijven?
In een van de dozen ook het naamplaatje van de voordeur. De pluggen zaten er nog, dus het was snel geplaatst, waarop Paul binnen kwam met de woorden: ”We zijn weer thuis”.
Weer thuis.
Zo voelt het ook wel weer een beetje.
We zijn nu twee en een halve maand terug en zitten sinds 10 oktober, weer op onze vertrouwde plek in de Carmelietenstraat. Het huis is voor 90% weer ingericht, met onze spullen uit de berging en nieuwe aanschaffingen, die onvermijdelijk waren. Er staan nog enkele dozen onuitgepakt, omdat we er nog niet helemaal uit zijn wat we er mee willen. Maar voor de rest voelt het weer heel vertrouwd.
Ook Castor en Polla hebben hun eigen plek gevonden en ze hebben zich wonderbaarlijk aangepast aan het leven in Boxmeer.
Behalve het inrichten van het huis, hebben we de eerste weken veel aandacht moeten besteden aan gewone praktische dingen, zoals het regelen van gas en electriciteit, ziektekostenverzekering en dat soort dingen en het heeft 6 weken geduurd eer we weer hier als burger van Boxmeer geregistreerd waren. We hebben heel wat kilometers afgelegd om onze koffers te verzamelen, die bezoekers de afgelopen maanden hebben meegenomen en veel achterstallige administratie afgewerkt.
Paul heeft veel tijd besteed aan de herinrichting van de tuin en deze week is de grote seqoiaboom ontmanteld. We waren best wel trots op onze mammoutboom (de hoogste boom ter wereld is een seqoia, 83 meter hoog – 31 meter omvang), die we gekregen hebben b.g.v. het tiende ‘Wereldfestival’ in Gemert. Maar hij was toch al zo’n 12 meter hoog (de hoogste in Nederland is 33 meter) en beperkte de groei in de tuin en het zonlicht bij de buren enorm. Dus de knoop doorgehakt en zijn vele takken (het is een conifeer) doen nu dienst als kerstversiering in Cultureel Centrum ‘de
Weijer’in Boxmeer.
Daarmee aangegeven dat we langzaam aan ook onze sociale contacten in Boxmeer een beetje op pakken. Het voelt als een ‘inburgeringscursus’. Er is niet zo gek veel veranderd in het dorp, maar je weet niet meer precies hoe het ging/gaat en moet toch een kleine drempel overwinnen. Ook bij ontmoetingen. “Alsof je niet bent weggeweest”, plegen mensen veel te zeggen. Daarmee aangevend dat hun leven gewoon is doorgegaan en je geacht wordt daar weer ‘gewoon’ bij aan te schuiven. Zo simpel ligt het voor ons (nog) niet.
We hebben de eerste recepties en sociale evenementen inmiddels wel bezocht en de eerste musea (Stedelijk in Amsterdam met Dumas) en concerten (Stef Bos in Nijmegen) en zijn nog steeds overweldigd door het grote aanbod dat er op dit terrein in Nederland is. Hebben we dat in Uganda gemist? Niet echt, maar we verheugen ons er op dat we daar nu volop gebruik van kunnen gaan maken.
Paul heeft zijn vrijwilligerswerk bij wereldtuin ‘Verdeliet’ in Cuijk weer opgepakt. Dat is een ecologische voedseltuin en ontmoetingsplek voor de buurt en sociaal minder capabele mensen. Hij kan daar zijn liefde voor tuinieren en sociale vaardigheden volop ontplooien. Daarnaast heeft hij een inval-baan bij een ‘Fietsenwerkplaats’ met dezelfde doelgroep en ook dat bevalt hem uitstekend. Hij is echter nog volop op zoek naar een betaalde baan, al is het maar om gedekt te zijn tegen de noodzakelijke sociale voorzieningen.
Willem heeft het secretariaat overgenomen van de Stichting KisoBOKa en is – op verzoek van het bestuur van de NGO in Uganda – nog actief als ‘interim manager’. Op afstand volgt hij het dagelijks reilen en zeilen van de ontwikkelingen daar en het is prettig op deze manier bij het werk betrokken te blijven. Hij heeft nog het nodige werk af te ronden, wat niet gelukt is voor de terugkeer naar Nederland.
Het afscheid.
We hadden besloten ons vertrek zo lang mogelijk stil te houden en dat betekende dat we een grandioze opening van het Centrum konden vieren op 20 augustus. De Ambassadeur werd door een heuse fanfare en een aantal dansgroepen de wijk ingeleid en de opening verliep voortreffelijk. Inclusief een heus ‘Wilhelmus’ uiteraard veel (lovende) speeches.
De dagen daarna, begonnen mensen het centrum te bezoeken en gingen de eerste cursussen van start.
Eind van die maand, hebben we bestuur en staf ingelicht en uiteraard was er een gevoel van ongeloof en paniek, maar ook van begrip en open voor de uitdaging. Met bestuur en staf, hebben we twee weken later een uitstekende werkdag gehad. De activiteiten geevalueerd en gekeken wat en hoe deze voortgezet kunnen worden.
We hebben diverse besprekingen gehad met het team, hoe zij de verantwoordelijkheden konden delen en wat ze van ons en elkaar konden verwachten. Ook een speciale ontmoeting georganiseerd met de ‘lokale leiders’ om met hen de consequenties te bespreken, waarbij ze ook duidelijk lieten blijken dat ‘KisoBOKa van ons is’ en dankbaar waren dat wij hen deze erfenis toe vertrouwden.
Een gesprek in Kampala om te kijken of er snel een ‘opvolger’(een manager) zou kunnen komen, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig, omdat de procedure via Zwitserland loopt.
Daarbij de pech dat onze project-manager besloot 2 maanden naar Nederland te gaan. Inmiddels is hij hier al 3 maanden, maar de grote vraag is, of zijn contract nog wel verlengd gaat worden.
Het was deels een – zeker voor mij – onwerkelijke periode. Ik raakte ook vaak de weg kwijt en voelde me echt ‘overspannen’ als ik er aan dacht wat er allemaal nog moest gebeuren. Het zou maar tijdelijk zijn…flinke huilbuien en stressgevoelens.
We hebben enkele leuke en goede ‘lunch-afscheidjes’ gehad, o.a. met Alba en langzaam zijn we gegroeid naar ons afscheid.
Het moeilijkst was het gesprek met Bakali en Fred (en in mindere mate Mirabu). Zeker Bakali is toch al 7 jaar in onze buurt en de laatste jaren, woont hij op ons erf. Hij was helemaal ontdaan: “You cared for me as a baby”. En Fred kon helemaal niets zeggen en vroeg of hij ‘s avonds terug mocht komen.
We hebben voor Bakali een stuk grond gekocht in de buurt van het Centrum, zodat hij daar een eigen huisje kan bouwen, waar hij ook graag ex-straatjongeren wil opnemen. Hij heeft ook Fred in huis genomen.
Natuurlijk een hele hoop regeldingen in de eerste weken van september; overdrachten aan de bank, overschrijving van de auto (we hebben een van de bussen aan het Centrum geschonken, zodat ze daar wat inkomen mee kunnen verdienen) en afronden van rapporten en financiele verslagen. We zijn tijdig begonnen met al het een en ander te verplaatsen, zowel naar het Centrum als elders.
Op zaterdag 20 september hebben we een geweldige ‘afscheidsparty’ gehad. In het Centrum met meer dan 50 mensen, met wie we de laatste jaren hebben samengewerkt. Staf en bestuur, maar ook vertegenwoordigers van vrouwengroepen, de jongens van de straat, vrienden en bekenden en we hebben het maar over ons heen laten komen. We zijn eindeloos gefotografeerd en overladen met dankbare woorden. Daarmee was dat deel ook afgesloten en dat hebben we ook duidelijk kunnen maken: de laatste 5 dagen zijn voor ons zelf.
De laatste week inpakken en opruimen. Uitsorteren en weggooien. Van dat laatste kwam niets terecht, want alles wat wij weg gooiden, stond even later weer in een hoekje van de garage, waar Mirabu een eigen opslag was gestart. Ze had een flinke pick-up nodig om alles te vervoeren. Ook Bakali en Fred zijn goed bedeeld.
Maandag zijn enkele jongens van het Centrum gekomen en is alles opgeladen op een gehuurde truck. Die is 3 keer op en neer geweest, maar einde van de dag was bijna alles leeg. Hier en daar lagen nog wat kleine spullen, die we de volgende dag wel zouden uitzoeken. We zijn die avond in een huisje bij Gaby gaan slapen.
De volgende morgen nog wat dingen regelen in de stad en bij enkele mensen langs om persoonlijk ‘goedendag’ te zeggen. Toen we in ons huis kwamen was ALLES verdwenen. Alles geveegd en gedweild. Maar ook mijn schoenen en nog enkele persoonlijke spullen waren weg. Enigszins beschaamd heeft Mirabu ze toch maar teruggehaald.
’s Avonds weer geslapen bij Gaby – de honden bleven op de oude plek, met Bakali en Fred – en de laatste overdracht aan haar.
Woensdag 25 september heeft Dirk ons opgehaald, we hebben Castor en Polla ingeladen en aan het eind van de middag waren we in Entebbe. Daar nog heerlijk gegeten met Willemien, Maarten en Dirk en we waren ruimschoots op tijd op het vliegveld. Helemaal klaar om te vertrekken!
Landen.
Een prima vlucht en al voor 6 uur in de ochtend in Brussel, waar Jan van Haandel ons afgehaald heeft. De eerste weken op ‘de Vers’in Overloon en weer wennen. Daarbij hadden we het weer ontzettend mee en dat is de eerste weken zo gebleven. Dat maakte de overgang in ieder geval erg aangenaam. En langzaam aan het besef dat we weer ‘terug’ zijn, niet een paar weken op vakantie, maar voorgoed – once and for all!
Landen is wat anders dan aankomen, hebben we onze vrijwilligers altijd voorgehouden en vaak gezien hoe velen dat eerste stadium nooit bereikt hebben. Zelf zijn we daar ook nog niet, maar erg optimistisch dat dat gaat lukken.
We hebben bijna dagelijks contact met Jinja. De ene keer via vragen of voorstellen vanuit het bestuur aldaar, de andere keer via sms-jes van Fred of Bakali, via facebookberichten van Mukadas of Waiswa en via emails van collega’s of vrienden. Natuurlijk “missen ze ons vreselijk”, maar alle activiteiten gaan gewoon door.
De mobiele kliniek draait door, de gezondheidswerkers hebben een plan gemaakt pitlatrines op te richten in de wijk, het Home heeft een stabiele bezetting en ze gaan samen met kinderen van de straat kerstmis vieren. De creche heeft nu vakantie en dat geldt ook voor de andere jongens, die naar school gaan. Het is nu grote vakantie tot begin februari. De eerste groepen van de Computerschool hebben examen gedaan en er is opnieuw een voetbaltoernooi georganiseerd. Bestuur en staf komen regelmatig bij elkaar en het werkplan 2015 staat in de stijgers.
Om dat te realiseren zijn we gestart met fondsenwerving: het Elzendaalcollege in Boxmeer gaat zich daar met de Kerst voor inzetten en we kregen een mooie bijdrage van de Stichting Ontwikkelingshulp Boxmeer. Het bestuur is bezig met een plan vaste donateurs te werven. Jullie horen daar binnenkort meer van .
In samenwerking met de Stichting Via-passiereizen (www.via-passiereizen.nl) zijn we bezig een uitdagende jongerenreis naar Uganda te organiseren: van 18 juli t/m 8 augustus gaan jongeren mee werken op onze projecten en intensief kennis maken met de lokale bevolking. Maar ze gaan ook op een heuse safari. De reis staat open voor jongeren van 15-18 jaar. Belangstelling? Stuur bericht naar info@via-passiereizen.nl
Paul gaat mee als begeleider en dat zal zijn eerste weerzien zijn met wat we achterlieten, maar niet willen vergeten.
We hopen dat jullie ons daarbij blijven ondersteunen met je belangstelling en solidariteit.
We wensen jullie van harte prettige kerstagen en een uitdagend 2015.
onze Ugandese kerststal
Lieve groet,
Paul en Willem
Carmelietenstraat West 5
5831 DR Boxmeer
0485-211719
Bankrekening St. KisoBOKa NL31RABO014960201